gözleri kan çanağıydı sanki hiç uyumamıştı doğduğu günden bu yana. düşünmüş durmuş hep, başka hiçbir şey yapmamış ve yaşı gelmiş dayanmıştı kırka. yorgundu, hep yorgundu ve mutsuzdu biraz da. resimlerle avunurdu. kendi söyler kendi duyardı. dış sesi yoktu. kimsesi yoktu. gördüğü de sadece ayna karşısındaki yansımasıydı. söyleyecek sözleri çoktu, söylemeye mecali yoktu. isimlerle oynar, resimlerle avunurdu...güzel çocuk dedi bir tanesine, ah ben onu tanırken böyle değildi elleri belli ki biraz büyümüş, ben onu görmeyeli. kırdı dedi diğerine, zaten hep kırıcıydı, olmayacak duaydı, kırıldı, tükendi o da, hayal oldu, gitti. diğerine uzunca baktı, baktı, sadece baktı, aklındaki her şeyi yıllar önce defalarca söylemişti zaten. bir de kendine baktı, yoktu.