balkonumdan dünyayı izliyorum. sisin ve yağmurun içinde görebildiğim pek şey yok. ama yağmurun sesini duyabiliyorum. toprağın kokusu ise ta burnuma dayanıyor. gökyüzünden düşen berrak sular yerde çamur olup süzülüyor, dünyaya gelen kirleniyor. ben üç çocuğun arasında yaşıyorum. kırkını aşmış olanı mantıklı düşünmeyi ve sakin olmayı bilmiyor. yedi yaşındaki ise ilgi bekliyor; ama kimse görmüyor. on yaşındaki annesine rağmen büyüyor. zaman onu aynı bırakmıyor. annesinin ona kazandırdığı güvensizlik ve korkuyla zamanı geldikçe her yıl mart ayında bir yaş daha büyüyor. günlük yaşamın güzelliği de bir yerde bitiyor. işte yağmur dindi, çocuklar gülüyor. toprak kokusu yerini yemek kokusuna, yağmur sesi ise yerini ağız şapırtısına bırakıyor. herkes ve her şey sıradanlaşıyor, çekicilik ve güzellik uzaklaşıyor. dünya bir gün daha yaşlanıyor.