gece insanı öldürür. kaç defa söyledim. hiçbiri dinlemedi. işte ben de geceyi arkama alıp öldürdüm onları. nasıl oldu ben de bilmiyorum doğrusu. belki de sorumlusu içimdeki temizlik duygusu. ama görmeliydiniz nasıl temiz bir iş çıkardım! en ufak bir acıma belirtisi göstermeden nasıl da doğradım onları lime lime... el işi kağıdı gibi kestim onları. kağıtlara çizemediğim ne kadar şekil varsa -ki asla resme yetenekli biri olmadım- etlerine kazıdım. her yer kırmızı oldu tabi. oldu... ama bir yolunu buldum temizledim. daha küçük parçalar yordu beni. onlar etrafa dağıldılar. yeşil, mor, beyaz, siyah... türlü tonu düşünün insan vücudundan. ama ben onları uyardım. gece soğuk. hepsine o kadar canice davranmadım, o da var. kimisini de boğdum bir kenarda sessizce. tabi, kimisini de saldım mesela. onlar biraz korktular sanırım. ama, ama banane ki! ne diyordum, evet küçük parçalar yordu beni. sonra elim de acıdı. kızardı da. buz tuttum. krem sürdüm. uyusam geçer mi? * gecenin geç saatinde eve vardım. dışarısı bir hayli soğuktu. ev ise kombinin son gücüyle sıcak. ama, ama biraz sessiz. uyumuş olmalı diye düşündüm. üstünü örtmüş mü acaba? dayanamadım, odasına girdim. bir hayli dağınıktı. yer gök her yer kağıt parçası. kimisinde kan. tanrım! yanı başında makas... nefes alıyor mu? alıyor. şükür! ama bu kağıtlar ne, bu kan ne? dikkatli baktım: tarih: 10.04.2007 tarih: 20.01.2003 tarih: 12.10.2009 tarih: 30.12.2012 ve başka renkte kağıtlarda parça parça kelimeler: mutsuzum sana hep kızdım ben de sevdim * uyusam geçer mi?