içinde bir kasvetle uyandı. sanki yatağının kolları vardı da onun kalkmaması için sımsıkı sarılmıştı. insanı bırakmak istemeyen bir şeyin veya kimsenin olması güzeldi tabi; ancak mesai saatine doğru koşan akrep ve yelkovanı hatırlayınca yatağının kollarından sıyrılıp içindeki kasvetle ayağa kalktı. kasvet gerindi, esnedi, büyüttü kendini. kasvetin bu yaptığını görünce "ışık" dedi, "biraz ışık!" pencerenin kenarına gidip güneşliği sıyırdı. hayret, güneş yok! içeri biraz sis girdi, biraz toz girdi, birkaç korna biraz da radyo sesi. günaydın ankara! şimdi içine kasveti salanın kim olduğunu anlamıştı. "eh!" dedi, "ankara hem oyuncusun hem yaramaz. ama iyi bir oyuncusun, kim inanır şimdi bahar olduğuna!" tabelalar hep bir ağızdan bağırdı: 9 derece! rüzgar şöyle bir uğuldadı, selam verdi sonra. günaydın ayaz! baktı bizimki bu kasvet gitmiyor. "eh" dedi yine, "sen kendin kaşındın!" hızlı adımlarla diğer odaya geçti. "hadi kalk" dedi, "vakit geldi". "olamaz!" diye sıçradı öteki, "işe geç mi kaldık?" sonra saate baktı vakit var. sonra durdu, içinde bir hareketlenme, bir heyecan. arkadaşına baktı, anlamıştı. hemen kalktı. akrep ve yelkovan mesai saatini geçmek üzereydi ki eve döndüler. üstleri başları boya içinde. ah bir de başkalarının bakışları tabi. kapı önünde silkelendiler. içlerinden biri "huh" dedi, "yorulduk; ama değdi." şehir rengarenkti! önce okula giden küçük bir çocuk fark etti değişikliği. "aa" dedi "anne baksana murat amcanın simitleri pembe olmuş!" aynı anda annesi gördü; "bak" dedi, "güvenlik görevlileri mavi!" kulağında kulaklıkla biri geçti yanlarından, sonra durdu; 6 sütun, 6 renk! metrodan çıkanlar ayak izlerini takip etti; işte sarı, yeşil ve mor! yolların kenarına oturan çocukların mendilleri önce, sonra merdivenler, metro duvarları, oraya bakılacağını yıllardır söyleyen tabelalar, kaldırımlar, heykeller, trafolar, parklar ve üst geçitler... hepsi sırayla fark edildi. artık hepsi rengarenk. günaydın ankara!