gece yarısı oldu. kalenin çocukları uyuyor şimdi. odalarında 5 kişi. ablası, abisi ve kardeşleri. bir de kendisi. misketlerini pencerenin kenarına koymuş. içeri ufak bir ışık sızıyor karşı evden. o evde de aynı yazı. hepsi esmer bu çocukların; hepsi mutlu. gece yarısı oldu. kalenin muhafızları uyuyor şimdi. sokaklar sessiz ve ıslak. merdivenler eski. bir sokakta 5 renk. işte sarı, kırmızı, beyaz ve mavi. biraz da yeşil. ders veren duvar dahi sessiz. üstlerine ufak bir ışık sızıyor sokak lambasından. bu lambanın sarısı dahi soluk. gece yarısı oldu. içlerinden biri belki uyanık. içeriden gelen sesleri anlamaya çalışıyor. annesi ve babası da uyanık. çocuk düşünüyor. yarın birkaç misket üter. yine tüm gün sokaklarda gezip kaleyi korur. belki top oynar arkadaşlarıyla o mükemmel akustikte, gelen turistlere güler. yine aynı teyzeyi görür kalenin girişinde. sonra iyi kalpli saf turiste yol gösterir, gider gazoz alır o parayla. şansı varsa fotoğraf makineli insanlar geçer önünden. merhaba demeden seslenir onlara "beni çeker misiniz?" şansı varsa çekerler. bırakırlar mı fotoğraflarını? içeride bir ışık yanar. çocuk kapar gözlerini. mutlu rüyalara dalar belki. belki.