biz o hafif yağmurlu bahar akşamlarında uzun uzun otururduk. damlaların uyandırdığı toprak kokusu da gelince masa başına, mevsim bahara benzerdi. güzel kadındı Müjgan. sık sık duygulanır, duygulanınca gözünden inciler dökerdi. Müjgan kirpiğine benzerdi. uzun ve kıvraktı, deli ederdi! ben ismime benzerdim, geceler geçerdi.
ufak ufak yudumlardık önümüzdeki rakıyı. aslan sütü, biz içtikçe kükrerdi. öyle zamanlarda Orhan Veli, şişedeki balığa benzerdi. o balık aşçının ellerinden çıkar, garsonun elleriyle önümüze düşerdi.
Müjgan'la biz, o hafif yağmurlu bahar akşamlarında uzun uzun oturur, rakı içerdik. rakı içer türkü söylerdik. türkü söyler, kendimizden geçerdik. kendimizden geçince; Müjgan bana benzerdi, ben Orhan Veli'ye benzerdim. Orhan Veli'ye benzeyince durur muydum hiç, tutar daha çok içerdim. sonra ömrümün baharında toprağa düşerdim. Müjgan duygulanır, gözlerinden inci dökerdi. ben onun incilerini gözlerinden öperdim. ben böyle yapınca Müjgan, dayanamaz gülümserdi. o gülümseyince güneş doğar, rakı da biterdi.
biz o hafif yağmurlu bahar akşamlarının sabahında, Müjgan'la eve giderdik. güzel kadındı Müjgan. en çok evde kendine benzerdi. uzundu, kıvraktı, deli ederdi! ben en çok öyle zamanlarda öpmek isterdim Müjgan'ı. sanki benim ne istediğimi duyardı Müjgan'ın saçları, gider yüzüne düşerdi. ben dokunmaya kıyamazdım, ne kadar hayalim varsa hepsi kuşa benzerdi. bir sahipsiz ağaç bulur, uçup oraya tünerdi.
Müjgan'la biz, o hafif yağmurlu bahar akşamlarında uzun uzun Ahmet Kaya dinlerdik. Ahmet Kaya bir Yusuf Hayaloğlu'na, bir Attila İlhan'a benzerdi. O mahur beste de çalmaya başlayınca Müjgan'la ben ağlaşırdık. Müjgan kirpiğine benzerdi, ben ismime benzerdim. geceler geçerdi.
*
her sabah uyandığımda yazardım bu hikayeleri. hikayeler rüyama, rüyalarım yalana benzerdi. ah o Müjgan yok mu o Müjgan... insanı deli ederdi! gündüzleri yetmezmiş gibi, bir de geceleri rüyama düşerdi. biraz hava alayım diye açsam pencereyi, damlaların uyandırdığı toprak kokusu içeri girerdi. uyanırdı aslan sütü topraktan, yanıma gel diye kükrerdi. ben bir rakıya, bir aynaya bakardım; aynadaki Müjgan'a benzerdi. Müjgan Attila İlhan'a, Attila İlhan liseden bir arkadaşa benzerdi. En nihayetinde bütün yazarlar kaleme, şairlerse deftere benzerdi. ben aynaya bakardım başım dönerdi, rakıya bakardım sevabım göçerdi. öyle zamanlarda Orhan Veli kulağıma eğilir, bir şiir söylerdi. sonra da gider bir çukura düşerdi, defterimin kimi açık kimi kapalı sayfalarında:
bilmezler yalnız yaşamayanlar,
nasıl korku verir sessizlik insana;
insan nasıl konuşur kendisiyle;
nasıl koşar aynalara, bir cana hasret,
bilmezler.*
*yalnızlık şiiri- orhan veli