Fakat artık zamanı gelmedi mi yazmanın? Daha hayaller anlatacağım. Gerçi sayımız bir hayli azaldı. Üstelik mektup yazdığım çocuklar henüz doğmadılar. Hatta insanlar hiç durmadan ölüyor. Uzlaşmak/denkleşmek mümkün değil. Yine de insan kalemini özlüyor.
Hatırlar mısın çocuğum, günün birinde kaç gece dediğimi yazmıştım. Kaç gece, kaç ben, kaç sen... İnsan yine yazabilir bir gece yarısı. Bekleyenlerim olduğunu biliyorum, öyle söylüyorlar.
Seninle şehirleri gezeriz sevgilim. Denize yakın bir şehirde sahili özlüyorum. Birlikte olmak ne güzel şey! Doğrusu yan yana olanları biraz kıskanıyorum. Fakat, insanlar ölüyor geceleri. Ne yalan söyleyeyim birazcık korkuyorum. Korku mudur sence beni tutan?
Yıldızları sayan çocuk, bekle. Yaşı geliyor her şeyin. Aşkın da yaşı geliyor, huzurun da; ölüm kapıda bekliyor, fakat doğum da. İşte dünya bundan ibaret. Yıldızların içinde kayıp giden yıldızlar. İşte yazacağım her şey bu kadar kolay. Fakat,bir ebemkuşağı gibi bölemiyorum bir günü. Biliyorum henüz değil.
Daha zamanı gelmedi yazmanın.